Zespół Stevensa - Johnsona

Zespół Stevensa-Johnsona jest ciężką postacią rumienia wielopostaciowego, cechuje się ostrym przebiegiem. Zmiany skórne o charakterze rumieniowym, pęcherzowym i nadżerkowym umiejscowione są przede wszystkim w okolicach błon śluzowych.

Występowanie zespołu Stevensa-Johnsona zależne jest od czynników infekcyjnych (wirusów, bakterii) i stosowania niektórych preparatów farmakologicznych (np. sulfonamidów, barbituranów, aspiryny i innych).

Objawy zespołu Stevensa-Johnsona

Zespół Stevensa-Johnsona objawia się pęcherzami obserwowanymi na błonach śluzowych, które szybko ustępują. Dominującymi zmianami skórnymi są jednak przysychające nadżerki, przekształcające się w nawarstwione i krwotoczne strupy. Najczęstszym umiejscowieniem schorzenia jest jama ustna i narządy płciowe, niekiedy błona śluzowa oczu i nosa.

Początek zespołu Stevensa-Johnsona jest gwałtowny ze znaczną gorączką i dolegliwościami bólowymi ze strony stawów. Okres utrzymywania się objawów to kilka tygodni, niekiedy rozwinąć się mogą powikłania oczne oraz spełzanie płytek paznokciowych.

Rozpoznanie zespołu Stevensa-Johnsona

Rozpoznanie zespołu Stevensa-Johnsona ustala się na podstawie pęcherzowo-rumieniowych zmian skórnych, lokalizacji przede wszystkim na błonach śluzowych oraz gorączkowego i gwałtownego przebiegu.

W różnicowaniu zespołu Stevensa-Johnsona należy uwzględnić pęcherzycę zwykłą (charakteryzuje się powolnym przebiegiem bez objawów ogólnoustrojowych) i pryszczycę (cechuje się głębszymi nadżerkami na błonach śluzowych jamy ustnej i znacznie nasilonym ślinotokiem).

Leczenie zespołu Stevensa-Johnsona

W leczeniu zespołu Stevensa-Johnsona stosuje się zarówno preparaty działające miejscowo, jak i ogólnoustrojowo. Miejscowo na błony śluzowe podaje się różne zawiesiny i środki do płukania odkażającego. Poza tym w leczeniu ogólnym stosuje się leki z grupy antybiotyków o zakresie działania obejmującym wiele szczepów bakteryjnych oraz preparaty odczulające (wapń, środki przeciwhistaminowe).

W razie podejrzenia lub potwierdzenia związku zespołu Stevensa-Johnsona z opryszczką, podaje się acyklowir (lek przeciwwirusowy). Niektórzy uważają za zasadne stosowanie preparatów z grupy glikokortykosteroidów w zespole Stevensa-Johnsona. Leczenie profilaktyczne postaci o nawrotowym charakterze, związanych z zakażeniem wirusem opryszczki, polega na ciągłym podawaniu acyklowiru przez okres wielu miesięcy.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa