Wyprysk podudzi

Wyprysk podudzi jest schorzeniem skórnym, które może towarzyszyć owrzodzeniom podudzi. Podłożem pojawienia się zmian są najczęściej zespoły żylakowate.

Skóra jest ścieńczała i przebarwiona, ulega zranieniom nawet po zadziałaniu słabych bodźców, które w warunkach prawidłowych nie wywołują żadnych zmian na skórze. Czynnikami sprzyjającymi mogą być mikrourazy i nadkażenia bakteryjne.

W przypadkach współistnienia wyprysku podudzi z owrzodzeniami, najczęstszą przyczyną pojawiania się nieprawidłowości jest przyjmowanie preparatów farmakologicznych wywołujących reakcje odczynowe organizmu.

W następstwie długotrwałego utrzymywania się wykwitów skórnych może dojść do uogólnionych krwiopochodnych reakcji alergicznych, w wyniku przenikania do układu krążenia alergenów kontaktowych.

Objawy wyprysku podudzi

Ogniska wyprysku podudzi cechują się wyraźnym odgraniczeniem od tkanki zdrowej, niekiedy nieprawidłowości zajmują obie kończyny, częściej występują u starszych osób.

Uogólnione wysiewy mają charakter wysypki drobnogrudkowej, niekiedy poszczególne jej elementy zlewają się ze sobą w większe ogniska chorobowe, które również zajmują skórę twarzy, tułowia i kończyn oraz przebiegają z ostrym odczynem zapalnym i obrzękiem.

Rozpoznanie wyprysku podudzi

Typowe cechy kliniczne wyprysku podudzi umożliwiają ustalenie rozpoznania wyprysku podudzi. W różnicowaniu konieczne jest wykluczenie grzybicy przewlekłej skóry, rozstrzygające jest badanie mikologiczne wykazujące obecność grzyba w zmianach skórnych.

Również łuszczyca wysiękowa może mieć podobny przebieg kliniczny, w tym przypadku różnicujące jest stwierdzenie typowych ognisk chorobowych również w innych lokalizacjach.

Leczenie wyprysku podudzi

Terapia wyprysku podudzi może mieć charakter ogólny lub miejscowy. W pierwszym przypadku podaje się leki działające na naczynia krwionośne, które poprawiają miejscowe ukrwienie tkanek oraz preparaty przeciwalergiczne.

W terapii miejscowej zastosowanie znalazły okłady z kwasu borowego lub z sody oczyszczonej (w okresie ostrym przebiegającym z objawami wysiękowymi) oraz aerozole, kremy lub maści zawierające związki z grupy glikokortykosteroidów (ich skuteczność jest najwyższa w późniejszym okresie schorzenia).

Nieraz podstawowe znaczenie w terapii ma leczenie owrzodzeń podudzi lub zaprzestanie podawania niektórych leków, które inicjują proces chorobowy.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa