Trzeciorzędowa nadczynność przytarczyc

Trzeciorzędowa nadczynność przytarczyc (łac. hyperparathyreoidismus tertiarius) to stan chorobowy, który polega na nienormalnie podwyższonym stężeniu parathormonu w surowicy, któremu nie odpowiadają znaczniejsze odchylenia w poziomie wapnia; znajduje się on niemal na granicy dolnej normy.

Odpowiednikiem jest stan chorobowy nazywany autonomią w przebiegu wtórnej nadczynności przytarczyc.

Chorzy z autonomiczną nadczynnością mają wysoką wartość iloczynu Ca i P.

Objawy trzeciorzędowej nadczynności przytarczyc

Głównymi objawami nadczynności przytarczyc są: wrażliwość na ucisk, bóle kości, osteoporoza, torbiele kostne, kolka nerkowa oraz kamica nerkowa, bóle w nadbrzuszu po posiłkach, owrzodzenia żołądka, kamica trzustkowa i zapalenie trzustki, zwiększone wydalanie moczu.

W diagnostyce nadczynności przytarczyc stosuje się badanie poziomu wapnia we krwi, scyntygrafię okolic tarczycy, RTG szyi, tomografię komputerową, arterografię.

Leczenie trzeciorzędowej nadczynności przytarczyc

Leczenie w przypadkach trzeciorzędowej nadczynności przytarczyc polega na operacyjnym usunięciu powiększonego gruczołu przytarczowego.

Żaneta Malec

Bibliografia

• "Choroby wewnętrzne", Andrzej Szczeklik, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków
• "Encyklopedia zdrowia", Gazeta Wyborcza, Warszawa

Wątki Trzeciorzędowa nadczynność przytarczyc
parathormon podwyższenie parathormonu wtórna nadczynność przytarczyc nadczynność przytarczycy gruczoł przytarczowy