Rumień trwały

Rumień trwały jest schorzeniem skórnym cechującym się obecnością najczęściej pojedynczych wykwitów o brunatnym kolorze, które są wyraźnie odgraniczone od zdrowych tkanek i mają tendencje do nawrotów w tej samej lokalizacji po zażyciu preparatu farmakologicznego, odpowiedzialnego za wystąpienie nieprawidłowości skórnych.

Czynnikami wywołującymi wykwity są różne środki lecznicze, przede wszystkim z grupy barbituranów. Ponadto kwas acetylosalicylowy, aminofenazon, fenacetyna, sulfonamidy i inne leki mogą indukować rozwój rumienia trwałego.

Objawy rumienia trwałego

Pierwotne wykwity mają charakter rumieniowo-obrzękowy. Bardzo szybko ulegają przebarwieniu, zlokalizowane są poziomo na skórze. Typowe jest wyraźne odgraniczenie od otoczenia.

Chorzy często nie zauważają pojawiania się zmian, ponieważ często nieobecne są żadne objawy ogólnoustrojowe. Ogniska są z reguły pojedyncze, choć czasem obserwuje się liczne zmiany skórne. Umiejscowienie schorzenia jest różne, okres utrzymywania się nieprawidłowości kilku- lub wielomiesięczny.

Odstawienie przyjmowanego leku nie wywołuje natychmiastowego ustępowania przebarwień. Pacjenci, którzy rzadko przyjmują dany preparat farmakologiczny nie kojarzą stosowania leku z występowaniem zmian skórnych.

Ponowne przyjęcie środka może być związane z pojawieniem się rumienia w miejscu przebarwienia. Cecha ta jest wykorzystywana w celach diagnostycznych, w tzw. teście ekspozycji, który polega na podaniu leku podejrzewanego o wywoływanie zmian skórnych.

Rozpoznanie rumienia trwałego

Dobrze odgraniczone, brunatne plamy położone w poziomie skóry, pojedyncze wykwity, niewystępowanie objawów ogólnych i dodatni wywiad w kierunku przyjmowania określonych preparatów farmakologicznych, umożliwiają rozpoznanie rumienia trwałego.

W diagnostyce różnicowej rumienia trwałego należy wziąć pod uwagę przede wszystkim liszaja płaskiego barwnikowego (w jego przebiegu obecne są grudki i świąd), przebarwienia pozapalne (bez skłonności do nawrotów w tej samej lokalizacji) i płaskie znamiona barwnikowe (obserwowane są już w okresie wczesnego dzieciństwa).

Leczenie i rokowanie w rumieniu trwałym

Podstawowym i jedynym skutecznym sposobem terapii jest odstawienie preparatu wywołującego rumień trwały. Rokowanie w schorzeniu jest pomyślne, choroba nie pozostawia trwałych zmian i nie wywołuje powikłań.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa