Rogowacenie mieszkowe

Rogowacenie mieszkowe jest schorzeniem dermatologicznym przebiegającym z grudkami powstającymi w okolicach przymieszkowych. Typowe jest występowanie czopa rogowego.

Rogowacenie mieszkowe częściej obserwowana jest u młodych ludzi, u których współistnieją zaburzenia naczynioruchowe. Wiele przypadków rogowacenia mieszkowego ma charakter dziedziczny, uwarunkowane są autosomalnie dominująco.

Objawy rogowacenia mieszkowego

Rogowacenie mieszkowe przebiega z grudkami powodującymi szorstkość i suchość skóry, która sprawia wrażenie tarki. Wykwity skórne są rozsiane, grupują się, ale nie dochodzi do ich zlewania się ze sobą. Najczęstszą lokalizacją jest skóra kończyn. Jeśli proces chorobowy dotyczy twarzy, to zazwyczaj grudki są zgrupowane w okolicach brwi i współistnieje z nimi zaczerwienienie twarzy.

Przebieg rogowacenia mieszkowego jest przewlekły. W okresach letnich obserwuje się poprawę kliniczną. Ponadto u dorosłych pacjentów objawy skórne mają mniejsze nasilenie w porównaniu z młodymi pacjentami. W przebiegu choroby nie występują objawy ze strony innych narządów.

Rozpoznanie rogowacenia mieszkowego

Ustalenie rozpoznania rogowacenia mieszkowego jest możliwe po stwierdzeniu występowania niezapalnych grudek przymieszkowych i typowej ich lokalizacji. Ponadto częste współistnienie objawów naczynioruchowych (np. zaczerwienienia twarzy) wskazuje na rogowacenie mieszkowe.

W różnicowaniu rogowacenia mieszkowego należy wykluczyć liszaja płaskiego mieszkowego, który przebiega ze skłonnościami do zlewania się grudek ze sobą, obecny jest świąd, a umiejscowienie zmian jest inne (główna lokalizacja nieprawidłowości to okolica krzyżowa).

Ponadto zmiany mieszkowe w łagodnej odmianie rybiej łuski zwykłej cechują się współistnieniem typowych objawów z zajęciem skóry dłoni i stóp oraz innych okolic, co odróżnia schorzenie od rogowacenia mieszkowego.

Leczenie rogowacenia mieszkowego

Postępowanie terapeutyczne polega na ogólnym podawaniu witaminy A oraz C. Miejscowo zastosowanie znalazły maści z kilkuprocentowym mocznikiem oraz kąpiele w wodzie z dodatkiem soli.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa