Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest to najczęściej występującą choroba płuc. Określenie choroby łączy dwie duże i częste zmiany: rozedmę i przewlekłe zapalenie oskrzeli, które współistnieją. Jej charakter jest wieloczynnikowy. Najczęściej przyczyną jest palenie tytoniu, które doprowadza do zaburzenia równowagi protezowo-antyproteazowej w płucach.

Kolejnymi czynnikami mogą być częste infekcje układu oddechowego oraz bierne palenie, wpływ zanieczyszczeń środowiska, czynniki klimatyczne, nawracające oskrzelowo-płucne uwarunkowania genetyczne. Przewlekłą obturacyjna chorobę płuc odróżnia od astmy to, że zaczopowanie przepływu powietrza jest nieodwracalne.

Objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Jednym z głównych objawów przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest kaszel z odkrztuszaniem gęstej plwociny. Dodatkowo występuje początkowo wysiłkowa, a następnie spoczynkowa duszność. Chory sapie, traci masę ciała, jest siny. Pojawia się u niego nadciśnienie płucne oraz niewydolność serca.

Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc polega głównie na stosowaniu preparatów, które rozszerzają oskrzela. Należą do nich: leki cholinolityczne, leki sympatykomimetyczne oraz leki będące pochodnymi teofiliny. Mają one na celu zapobieganie wystąpieniu duszności. Objawowo podaje się również leki przeciwkaszlowe oraz rozluźniające śluz oskrzelowy.

Rokowanie przy przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest chorobą o charakterze postępującym. Rokowanie jest pogorszone, gdy choroba przechodzi w okres zmian zaawansowanych. Regułą w chorobie są nawracające infekcje oskrzelowo-płucne. Zapalenie płuc jest u pacjenta zagrożeniem życia.

Monika Kozak

Bibliografia
  • "Interna dla stomatologów", G. Oehler, W. H. Krause, wyd. PZWL, Warszawa
  • "Patologia", Robbins, wyd. Urban & Partner, Wrocław