Pocenie nadmierne

Pocenie nadmierne jest schorzeniem polegającym na wzmożonym wydzielaniu potu. Choroba może mieć charakter uogólniony lub dotyczyć tylko ograniczonych okolic skórnych, np. rąk czy stóp.

Pocenie nadmierne o charakterze pierwotnym jest związane z osobniczą skłonnością do wydzielania większych ilości potu, które nie jest zależne od czynników atmosferycznych, a ma przede wszystkim podłoże emocjonalne. Natomiast pocenie nadmierne objawowe występuje w przebiegu innych schorzeń, np. nadczynności tarczycy, gruźlicy, cukrzycy i w wielu innych jednostkach chorobowych.

Objawy pocenia nadmiernego

Pocenie ograniczone objawia się najczęściej na skórze okolic pach, dłoni, stóp i twarzy (lub tylko na obszarach nosa, czoła, wargi górnej) lub na obszarach owłosionej skóry głowy.

Podłożem nadmiernego pocenia się okolicy nosa są uwarunkowania genetyczne, ta postać występuje głównie u dzieci, a po okresie pokwitania zanika lub ulega znacznemu osłabieniu. W tej odmianie pojawiają się drobne pęcherzyki na rumieniowym podłożu oraz kropelki potu.

Leczenie pocenia nadmiernego

Terapia przy poceniu nadmiernym dotyczy leczenia ogólnego i miejscowego. W pierwszym przypadku korzystne działanie wykazują preparaty hamujące czynność układu przywspółczulnego (leki parasympatykolityczne), a także środki neurotropowe (np. hydroksyzyna i inne).

W postaciach przebiegających ze szczególnie nasilonymi objawami np. na skórze dłoni, poprawę uzyskuje się po przecięciu włókien układu wegetatywnego zaopatrujących skórę rąk.

Miejscowe leczenie pocenia nadmiernego opiera się na podawaniu zasypek zawierających kwas borowy lub sole metali albo roztworów formaliny (preparaty z tym związkiem chemicznym mogą wywoływać szczególnie często objawy alergiczne).

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa