Piegi

Piegi są drobnymi i przebarwionymi plamami, najczęściej rozsianymi i umiejscowionymi w okolicach niezasłoniętych ubraniem. Najczęstszą lokalizacją piegów jest skóra twarzy. Zmiany przeważają u osób młodych i rudych.

Mechanizm pojawiania się piegów jest uwarunkowany genetycznie. Dziedziczenie jest autosomalne dominujące. Liczba melanocytów nie ulega zwiększeniu, jedynie procesy wytwarzania barwnika są przyspieszone w obrębie zmian skórnych.

Objawy piegów

Piegi przebiegają pod postacią plam o jasnym lub ciemnym, brunatnym zabarwieniu. Cechują się gładką powierzchnią i położeniem w płaszczyźnie skóry. Poza twarzą pojawić się mogą także w innych lokalizacjach - na przedramionach, grzbietach rąk, czy na dekolcie.

Układ zmian jest symetryczny. Piegi utrzymują się przez całe życie, ale charakteryzują się mniejszym nasileniem w starszym wieku. W lecie uwidaczniają się bardziej, co jest wywołane większym nasłonecznieniem.

Leczenie piegów

Postępowanie terapeutyczne w piegach jest wyłącznie miejscowe. Na skórę stosuje się środki o działaniu złuszczającym, np. maść rezorcynową (istnieje ryzyko uczulenia) oraz fenol (może odpowiadać za rozwój nadżerek), a także preparaty odbarwiające, np. maść perhydrolową lub maść rtęciową białą, których stosowanie nie jest jednak związane z pełną skutecznością.

Rokowanie przy piegach

Większość osób nie poddaje się żadnej terapii, rokowanie w piegach jest korzystne, nie wywołują one następstw dla zdrowia pacjenta. U niektórych osób mogą powodować jedynie trudności natury psychologicznej.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa