Pęcherzyca IgA

Pęcherzyca IgA jest niejednorodną grupą schorzeń pęcherzowych, przebiegających z utratą łączności pomiędzy komórkami warstwy kolczystej naskórka, w której produkowane są przeciwciała klasy IgA, skierowane jak w innych pęcherzycach, przeciwko antygenom powierzchownym komórek keratynocytów.

Objawy pęcherzycy IgA

Przebieg kliniczny pęcherzycy IgA może być różny. Cechy choroby przypominają często pęcherzycę liściastą, zwłaszcza jej odmianę opryszczkowatą. Pierwotnymi wykwitami skórnymi są pęcherze, które charakteryzują się wiotkością i rozpadaniem się po zadziałaniu słabych bodźców.

Zmiany położone są powierzchownie. Wtórnie dochodzi do wytworzenia nadżerek. Przebieg kliniczny schorzenia jest przewlekły, mogą występować nawroty pęcherzycy IgA.

Rozpoznanie pęcherzycy IgA

W rozpoznaniu pęcherzycy IgA konieczne jest wykazanie przeciwciał chorobowych w klasie IgA (stwierdza się je w obrazie immunopatologicznym wycinków tkankowych, a w niektórych przypadkach również w surowicy krwi). W różnicowaniu należy uwzględnić przede wszystkim inne odmiany pęcherzyc: pęcherzycę zwykłą, liściastą (opryszczkowatą, łojotokową, czy rumieniowatą) oraz bujającą.

Leczenie pęcherzycy IgA

W niektórych przypadkach wystarczające jest stosowanie samych sulfonów. U części pacjentów konieczne jest jednak wdrożenie leczenia z użyciem glikokortykosteroidów i leków immunosupresyjnych, które tłumią reakcje odpornościowe organizmu. Pomocne są także metody miejscowego podawania różnych farmaceutyków.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa