Ostre uszkodzenie płuc oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej

Ostre uszkodzenie płuc oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej są to choroby, które charakteryzują się postępująca niewydolnością oddechową.

Uszkodzeniu ulega błona pęcherzykowo-włośniczkowa. Jest to spowodowane wieloma czynnikami. Do bezpośrednich, uszkadzających płuca należą: zaaspirowanie treści żołądka, zapalenia, zator tłuszczowy, uraz inhalacyjny, podtopienie, stłuczenie płuca, uszkodzenie reperfuzyjne po przeszczepie.

Do pośrednich przyczyn zalicza się: ciężki uraz, wstrząs, posocznicę, ostre zapalenie trzustki, przedawkowanie leku, krążenie pozaustrojowe, mocznica, produkty przetoczenia krwi.

Objawy ostrego uszkodzenia płuc oraz zespołu ostrej niewydolności oddechowej

Głównymi objawami ostrego uszkodzenia płuc oraz zespołu ostrej niewydolności oddechowej są: nagłe wystąpienie duszności, hipoksemia (zmniejszenie ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej), nacieki w obrazie radiologicznym płuc, brak klinicznych cech lewokomorowej niewydolności serca.

U większości pacjentów objawy ujawniają się już w trzeciej dobie od zadziałania czynnika uszkadzającego. Rokowanie, co do wyleczenia jest bardzo złe. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod terapeutycznych przeżywalność wynosi około 30-40 proc. Większe ryzyko zgonu istnieje wśród starszych pacjentów oraz u tych, którzy mają niewydolność wielonarządową.

Leczenie ostrego uszkodzenia płuc oraz zespołu ostrej niewydolności oddechowej

Priorytetem w leczeniu ostrego uszkodzenia płuc oraz zespołu ostrej niewydolności oddechowej jest zapewnienie natychmiastowej drożności dróg oddechowych. Później należy kontynuować terapię tlenem oraz leczyć chorobę podstawową.

Monika Kozak

Bibliografia
  • "Patologia", Robbins, wyd. Urban & Partner, Wrocław