Ostra niewydolność kory nadnerczy

Ostra niewydolność kory nadnerczy (Insufficientia acuta corticis glandularum suprarenalium) to zaburzenie powstałe w wyniku szybko postępującego, uszkodzenia kory nadnerczy lub/i zwiększonego zapotrzebowania ustroju na kortykoidy.

Przyczyny ostrej niewydolności kory nadnerczy

- rozległe wylewy do nadnerczy (tzw. apopleksja nadnerczy)
- adrenalektomia,
- terapia środkami przeciwkrzepliwymi,
- nagłe odstawienie długotrwałej kortykoterapii.

Objawy ostrej niewydolności kory nadnerczy

- ciężka posocznica meningokokowa,
- zaburzenia świadomości,
- objawy oponowe,
- bladość skóry,
- niekiedy krwawe punktowe lub plamiste podbiegnięcia skóry (z możliwą martwicą),
- ropny płyn mózgowo - rdzeniowy,
- leukocytoza.

U chorych z zakażeniem meningokokowym mogą pojawić się objawy wskazujące na zespół Waterhouse - Friderichsena i tak też należy je traktować.

Przebieg ostrej niewydolności kory nadnerczy

W przebiegu ostrej niewydolności kory nadnerczy w szybkim tempie dochodzi do wewnątrznaczyniowego krzepnięcia krwi. Następnie dochodzi do wzmożonej fibrynolizy.

Diagnoza ostrej niewydolności kory nadnerczy

Diagnoza ostrej niewydolności kory nadnerczy opiera się na laboratoryjnych badaniach wskazujących wzmożona fibrynolizę. Czas krzepnięcia staje się wyraźnie przedłużony, podobnie czas rekalcynacji oraz próby Quicka.

Leczenie ostrej niewydolności kory nadnerczy

Leczenie oparte jest na terapii choroby podstawowej. I tak w terapii posocznicy meningokokowej stosuje się wysokie dawki penicyliny i kortykoidów.

We wczesnym okresie choroby zleca się stosowanie dekstranu lub leczenie heparyną. W późniejszej fazie, gdy staje się konieczne leczenie fibrynolityczne - streptokinazą.

Żaneta Malec

Bibliografia
  • "Choroby wewnętrzne", Andrzej Szczeklik, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków
  • "Choroby wewnętrzne", Franciszek Kokot, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa