Łupież różowy Giberta

Łupież różowy Giberta jest schorzeniem skórnym o łagodnym przebiegu z tendencjami do samoistnego ustępowania zmian, cechuje się występowaniem ognisk rumieniowych i złuszczających charakteryzujących się medalionowatym kształtem.

Najczęściej nieprawidłowości zlokalizowane są w obrębie skóry tułowia i bliższych części kończyn. Przypuszcza się, że czynnikami wywołującymi łupież różowy Giberta mogą być drobnoustroje, jednak nie udowodniono takiego mechanizmu powstawania wykwitów skórnych. Niewystępowanie nawrotów schorzenia mogłoby świadczyć o nabyciu odporności na niezidentyfikowany czynnik zakaźny w przebiegu choroby.

Objawy łupieżu różowego Giberta

Pierwotnymi zmianami skórnymi są plamy o zabarwieniu bladoróżowym. Mają one kształt okrągły lub owalny, ich powierzchnia wykazuje cechy złuszczania, przede wszystkim na obwodzie. Plamy rozprzestrzeniają się odśrodkowo, osiągają nieraz kilkucentymetrowe rozmiary.

Początkowo w łupieżu różowym Giberta występuje tzw. blaszka macierzysta, która ma większy wymiar i zazwyczaj skłonności do złuszczania się są wyraźniej zaznaczone, dopiero po upływie kilku dni (6-10) dochodzi do pojawienia się licznych wykwitów chorobowych. Typową lokalizacją zmian jest skóra tułowia, wzdłuż rozszepów skórnych oraz bliższe części kończyn zarówno górnych, jak i dolnych.

Okres utrzymywania się łupieżu różowego Giberta to zazwyczaj miesiąc. Zmiany ustępują samoistnie. Ogólny stan kliniczny chorych jest dobry. Objawy ogólnoustrojowe są nieznacznie zaznaczone lub nie występują (czasem obecny jest świąd o niewielkim stopniu nasilenia).

Rozpoznanie łupieżu różowego Giberta

Ustalenie rozpoznania łupieżu różowego Giberta jest możliwe po stwierdzeniu typowych wykwitów skórnych o kształcie medalionowatych plam, otoczonych złuszczającym się obwodowo nabłonkiem, umiejscowionych w typowych lokalizacjach.

Ponadto na łupież różowy Giberta wskazuje dobry stan ogólny chorego i samoistne ustępowanie nieprawidłowości bez zastosowania jakiegokolwiek leczenia. Pomocne w procesie diagnostycznym jest wykazanie obecności tzw. blaszki macierzystej.

Rozpoznanie różnicowe

W różnicowaniu łupieżu różowego Giberta uwzględnia się schorzenia o podobnych cechach klinicznych wykwitów, przede wszystkim grzybicę skóry, która charakteryzuje się mniej licznymi i niesymetrycznie rozmieszczonymi zmianami skórnymi, większym nasileniem stanu zapalnego z obecnością pęcherzyków na obwodzie nieprawidłowości, również świąd jest bardziej nasilony w grzybicy skóry.

Szczególne podobieństwo do takich cech klinicznych wykazuje blaszka macierzysta obserwowana w początkowych etapach przebiegu łupieżu różowego Giberta.

Ponadto w różnicowaniu łupieżu różowego Giberta należy wykluczyć wyprysk łojotokowy, który ma tendencje do zlewania się zmian wysiękowych, zajmowania okolic łojotokowych i skóry owłosionej głowy. Dodatkowo przebieg wyprysku łojotokowego jest bardziej przewlekły.

W niektórych przypadkach łupież różowy Giberta należy różnicować także z łuszczycą (cechuje się ona grudkowym charakterem, bardziej nasilonym złuszczaniem powierzchni wykwitów skórnych, zajmowaniem typowych okolic i przewlekłym przebiegiem klinicznym).

Leczenie i rokowanie w łupieżu różowym Giberta

Postępowanie terapeutyczne w większości przypadków nie jest konieczne. W razie świądu zaleca się miejscowo stosowane preparaty przeciwświądowe (zawierające mentol, czy hydroksyzynę), a w przypadku występowania nasilonych dolegliwości można przyjmować doustnie środki łagodzące świąd.

Rokowanie w łupieżu różowym Giberta jest pomyślne, choroba nie pozostawia trwałych następstw, nieleczona ustępuje samoistnie, nie ma skłonności do nawrotów.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa