Łupież łojotokowy

Łupież łojotokowy jest drobnopłatowym złuszczaniem skóry gładkiej lub skóry owłosionej w obrębie głowy, z nieznacznie (łupież zwykły) lub bardziej nasilonymi (łupież łojotokowy) procesami nadmiernego wytwarzania łoju.

Objawy łupieżu łojotokowego

U osób młodych obserwuje się łupież głowy w odmianie zwykłej. W przypadkach przebiegających ze znacznie nasilonymi i rozległymi obszarami złuszczania, dochodzi do wytworzenia strupów imitujących grzybicę. Najczęściej są one białe i ściśle przylegają do powierzchni. W łupieżu tłustym pojawiają się uwarstwione żółte strupy z objawami procesu zapalnego.

W następstwie rozwoju łupieżu łojotokowego dochodzi do trwałego wyłysienia. Wraz z postępującym wypadaniem włosów łupież i łojotok ulegają osłabieniu. W obrębie skóry zmiany pojawiają się pod postacią białych i dobrze odgraniczonych ognisk, które z reguły są zlokalizowane na twarzy i kończynach. Nieprawidłowości te często obserwowane są także u dzieci.

Rozpoznanie łupieżu łojotokowego

Rozpoznanie łupieżu łojotokowego nie nastręcza trudności diagnostycznych. Typowy jest wygląd zmian i ich lokalizacja. W różnicowaniu trzeba jednak uwzględnić grzybicę powierzchowną owłosionej skóry (obecne są nieprawidłowości w strukturach włosów, a ogniska chorobowe są wyraźniej odgraniczone).

Ponadto konieczne jest wykluczenie łuszczycy skóry głowy (współistnieje często ze zmianami obserwowanymi w obrębie skóry innych okolic i struktur paznokci).

Leczenie łupieżu łojotokowego


U pacjentów z łupieżem tłustym korzystny efekt terapeutyczny uzyskuje się po zastosowaniu preparatów przeciwgrzybiczych - pochodnych imidazolowych, pod postacią kremów i płynów, czy szamponów.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby skóry dla studentów medycyny i lekarzy", Stefania Jabłońska, Tadeusz Chorzelski, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Dermatologia i wenerologia, podręcznik dla szkół medycznych", wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa