Łojotok należy do zaburzeń czynnościowych gruczołów łojowych i charakteryzuje się wzmożonym wydzielaniem łoju, zwłaszcza w okolicach bogatych w ten typ gruczołów. Skóra jest lśniąca i tłusta.
Przyczyny łojotoku
Przyczyny występowania łojotoku to prawdopodobnie zakażenia drożdżakowe. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi zmian są wrodzone skłonności osobnicze, najczęściej związane z nadmiernym rogowaceniem ujść mieszków włosowych oraz zaburzenia funkcji układu dokrewnego, objawiające się nieprawidłowymi stężeniami hormonów w surowicy krwi i niewłaściwymi procesami zachodzącymi w organizmie (zwiększone stężenie androgenów i nadmierna synteza progesteronu u kobiet sprzyjają łojotokowi).
Ponadto nieprawidłowości w zakresie funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, np. obserwowane w przebiegu parkinsonizmu lub zapalenia mózgu, usposabiają do występowania zaburzeń czynności gruczołów łojowych.
Objawy łojotoku
Łojotok przebiega z nadmierną produkcją łoju zachodzącą w gruczołach, które są zlokalizowane przede wszystkim w tzw. okolicach łojotokowych, czyli w obrębie owłosionej skóry głowy, czoła, nosa, fałdów nosowo-policzkowych, obszarów zlokalizowanych za uszami, również nieprawidłowości obserwowane są w okolicy mostka i międzyłopatkowej.
Wydzielanie łoju zależy przede wszystkim od wieku, jest ono szczególnie nasilone u noworodków, a zmniejsza się wraz z upływem pierwszych lat życia, po czym znów wzrasta w okresie pokwitania, a następnie ulega powolnej redukcji, wyraźniejszej u kobiet.
Rozpoznanie łojotoku
Rozpoznanie procesów związanych z nadmierną aktywnością gruczołów łojowych nie jest trudne, zwłaszcza, że zajmują one charakterystyczne lokalizacje i są związane z typowymi zmianami skórnymi. Łojotok jest podłożem chorób owłosionej skóry głowy (łupież łojotokowy) oraz skóry gładkiej (trądzik, trądzik różowaty).
Leczenie łojotoku
Leczenie łojotoku zależne jest od schorzenia, w którym obserwowana jest nadmierna aktywność gruczołów łojowych.
Mariusz Kłos