Choroby śródmiąższowe płuc

Choroby śródmiąższowe płuc dotyczą tych części, które są położone między błoną podstawną pęcherzyków płucnych, a śródbłonkiem naczyń włosowatych. Stanowią około 15 proc. wszystkich chorób układu oddechowego.

Nie jest poznana dokładna przyczyna poznania choroby. Często wymienia się czynniki sprawcze, do których należą: substancje organiczne inhalowane z otoczenia lub ze środowiska pracy, promienie Rtg, tlen, medykamenty, krążące kompleksy immunologiczne.

Objawy śródmiąższowego zapalenia płuc

Głównym objawem śródmiąższowego zapalenia płuc jest duszność wysiłkowa, która nasila się w miarę postępu choroby. Pojawia się suchy kaszel i gorączka, a także przyspieszenie oddechu. Chory odczuwa bóle mięsni i stawów, ma palce pałeczkowate oraz zniekształcenia paznokci.

Na początku śródmiąższowego zapalenia płuc występuje sinica o charakterze wysiłkowym, która w miarę rozwoju przekształca się w sinice o charakterze spoczynkowym. Podczas osłuchiwania można usłyszeć dźwięczne rzężenia w fazie wdechu. W zaawansowanej chorobie dolne granice płuc są wysoko ustawione

Rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia płuc

W śródmiąższowym zapaleniu płuc zmiany radiologiczne zależą od jej okresu. W zewnątrzpochodnym alergicznym zapaleniu pęcherzyków płucnych występują drobne guzki w dolnych płatach płucnych. Czasami stwierdza się niejednolite nacieki miąższowe ustępujące samoistnie po zaprzestaniu ekspozycji na czynniki szkodliwe. Choroba śródmiąższowa płuc występuje również w postaci przewlekłej, gdzie obserwuje się zagęszczenia w górnych polach płucnych.

Rokowanie przy śródmiąższowym zapaleniu płuc

W samoistnym śródmiąższowym włóknieniu płuc rokowanie nie jest najlepsze. Liczne objawy, które poprzedzają diagnozę oraz stan czynnościowy płuc mogą dawać pewną wskazówkę co do rokowania. Stacjonarny przebieg choroby uzyskuje się za pomocą terapii, lecz nigdy nie dochodzi się do zupełnego wyleczenia. W większości przypadków choroba ma przebieg postępujący.

Leczenie chorób śródmiąższowych płuc

Choroby śródmiąższowe płuc leczy się podając glikokortykosteroidy. Towarzyszące infekcje zwalcza się za pomocą antybiotyków. Tlenoterapia jest wskazana w hipoksemicznej niewydolności oddychania. Kiedy zawiodą wszystkie metody leczenia, należy rozważyć przeszczep płuc.

Monika Kozak

Bibliografia
  • "Interna dla stomatologów", G. Oehler, W. H. Krause, wyd. PZWL, Warszawa