Choroba Whipple

Choroba Whipplea (Morbus Whipple, lipodystrofia jelitowa) jest bardzo rzadką chorobą jelitową. Choroba Whipple objawia się gorączką, biegunką, bólami brzucha, dolegliwościami stawowymi, powiększeniem węzłów chłonnych, znaczną utratą masy ciała, hiperpigmentacją i zapaleniem surowicówki. Z czasem może wystąpić u dorosłych celiakia (zaburzeń trawienia i wchłaniania jelitowego związanych z nietolerancją glutenu zawartego w zbożach). Czasami także występuje niedokrwistość, przebarwienie skóry, zapalenie wsierdzia lub opłucnej.

Choroba Whipplea powodowana jest przez Gram-dodatnie laseczki Tropheryma whipplei. Bakterie te zbliżone antygenowo do paciorkowców grup B i D, oraz do Shigelli flexneri.

Rozpoznanie choroby Whipplea

Dla rozpoznania wykonywana jest biopsja za pomocą zgłębnika jelitowego. Wycinki jelita zwykle pobierane są w trakcje zabiegu duodenoskopii. Jelito cienkie w chorobie Whipplea posiada powiększone kosmki z licznymi makrofagami. Charakterystyczna dla choroby i przesądzająca w diagnozie jest obecność w błonie śluzowej jelita cienkiego PAS-dodatnich makrofagów.

Leczenie choroby Whipplea

W chorobie Whipple leczenie związane jest z długotrwałym podawaniem antybiotyków. Dobre efekty obserwuje się po tetracyklinach i chloramfenikolu.

Przy prawidłowym leczeniu rokowanie krótkotrwałe jest dobre. Rokowanie jest pogarszane przez nawroty choroby oraz zajęcie ośrodkowego układu nerwowego. W dłuższej perspektywie choroby Whipple często prowadzi do krańcowego wyniszczenia.

Żaneta Malec

Bibliografia
  • "Choroby wewnętrzne", Andrzej Szczeklik, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków
  • "Choroby wewnętrzne", Franciszek Kokot, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa