Cheiroartropatia cukrzycowa

Cheiroartropatia cukrzycowa, inaczej pseudoskleroderma, to ograniczenie ruchomości stawów związane z cukrzycą. Schorzenie rozwija się w wyniku zgrubienia i stwardnienia skóry, które przypomina objawy pojawiające się w twardzinie układowej. Z reguły proces chorobowy dotyczy skóry grzbietowej części rąk.

Szacuje się, że cheiroartropatia cukrzycowa rozwijają się nawet u ponad połowy osób chorujących na cukrzycę, przede wszystkim typu II. Często współistnieją inne powikłania, np. retinopatia, nefropatia, czy neuropatia.

Objawy cheiroartropatii cukrzycowej

Podstawowym objawem cheiroartropatii cukrzycowej jest uczucie sztywności palców rąk i obniżona ich sprawność ruchowa. Charakterystycznym symptomem jest niemożność zbliżenia do siebie obu powierzchni dłoni, pacjenci nie potrafią również tak przyłożyć ręki do płaskiej powierzchni, żeby cała dłoń do niej całkowicie przylegała.

W różnicowaniu cheiroartropatii cukrzycowej należy brać pod uwagę przede wszystkim twardzinę układową, ponieważ przebieg kliniczny obu jednostek chorobowych może być zbliżony.

Leczenie cheiroartropatii cukrzycowej

Nie ma żadnego leczenia przy cheiroartropatii cukrzycowej, które mogłoby przeciwdziałać przyczynie występowania zmian, terapia jest tylko objawowa. Prawidłowe postępowanie lecznicze w cukrzycy prowadzące do utrzymania właściwych stężeń glukozy w surowicy krwi spowalnia postęp zmian chorobowych.

Ważnym aspektem w leczeniu cheiroartropatii cukrzycowej jest zaprzestanie palenia tytoniu, co również korzystnie wpływa na przebieg choroby. Wskazana jest także fizjoterapia, która ma na celu usprawnienie i poprawę funkcji rąk u pacjentów z cheiroartropatią w przebiegu cukrzycy.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby wewnętrzne", Andrzej Szczeklik, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków
  • "Interna", Włodzimierz Januszewicz, Franciszek Kokot, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa