Błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek

Błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek, zwane również nefropatią błoniastą, należy do glomerulopatii. Podłoże choroby stanowią zmiany morfologiczne w obrębie błony podstawnej kłębuszków nerkowych, która ulega uszkodzeniu przez oddziaływanie kompleksów immunologicznych (kompleks taki to połączona cząsteczka antygenu z przeciwciałem), co objawia się zwiększonym stężeniem białka w moczu.

Błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek jest najczęstszą przyczyną zespołu nerczycowego występującego u osób dorosłych, z przewagą mężczyzn. U dzieci choroba występuje rzadko - przeważającą przyczyną jest zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu B doprowadzające do rozregulowania odpowiedzi układu immunologicznego. Przyczyna choroby u osób dorosłych pozostaje nieznana.

Objawy i rozpoznanie błoniastego kłębuszkowego zapalenia nerek

Najczęstszym początkiem błoniastego kłębuszkowego zapalenia nerek jest zespół nerczycowy przebiegający z obecnością czerwonych krwinek w moczu. Czasem białkomocz może być niewielki, stopniowo nasilający się po kilku latach trwania choroby. Nadciśnienie tętnicze świadczy o upośledzeniu czynności nerek.

Pewne rozpoznanie można postawić w oparciu o badanie morfologiczne wycinka nerki pobranego podczas biopsji, ponieważ objawy kliniczne i laboratoryjne są niecharakterystyczne dla tego schorzenia. W różnicowaniu należy uwzględnić proces nowotworowy (głównie raka płuc, okrężnicy, czerniaka), a także zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu B oraz tocznia rumieniowatego układowego, gdyż podobne zmiany w tkance nerkowej są obecne również w tych chorobach.

Leczenie i rokowanie błoniastego kłębuszkowego zapalenia nerek

U chorych z niewielkim białkomoczem stosuje się inhibitory enzymu konwertazy. Założeniem leczenia jest również usuwanie czynników poddających się modyfikacji, a przyspieszających postęp choroby.

Czynnikami pogarszającymi rokowanie błoniastego kłębuszkowego zapalenia nerek są: płeć męska, starszy wiek, nadciśnienie tętnicze, nasilony białkomocz trwający ponad pół roku, wysokie stężenie kreatyniny w surowicy krwi oraz znaczne zmiany w obrazie mikroskopowym tkanki nerkowej.

U chorych z obecnością tych czynników często włącza się leczenie immunosupresyjne kortykosteroidami (najczęściej metyloprednizolonem) i cytostatykami (chlorambucylem, cyklofosfamidem). Rokowanie zależne jest od obecności wymienionych czynników, choroba przebiega najczęściej z samoistnymi remisjami i nawrotami. U części chorych dochodzi do rozwoju schyłkowej niewydolności nerek.

Mariusz Kłos

Bibliografia
  • "Choroby wewnętrzne", Andrzej Szczeklik, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków
  • "Interna", Włodzimierz Januszewicz, Franciszek Kokot, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
  • "Pediatria", red. nauk. Krystyna Kubicka, Wanda Kawalec, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa